In de tussentijd

Het is alweer een tijdje geleden dat ik een verslagje geschreven heb, om heel eerlijk te zijn komt dit meer door het feit dat ik geen zin had om iets te schrijven, dan dat ik geen tijd had, of dat er niks was om te schrijven. Ik wil graag mijn excuses aanbieden aan iedereen die hierdoor dacht dat ik of ergens bovenop een gletsjer vastgevroren was, of dat een van de ijsberen, die af en toe uit Groenland hierheen ontsnappen, precies bij mij in de voortuin terecht was gekomen. Zo spannend is het hier de laatste tijd niet echt geweest, maar toch heb ik niet stilgezeten.

Laat ik maar met het Paasweekend beginnen, met Pasen kreeg ik 5 dagen vrij (van donderdag tot en met maandag) en ik had geen idee wat ik aanmoest met zoveel vrije tijd. Ik wist dat ik absoluut weer wilde gaan snowboarden, maar gezien de laatste keer dat ik naar het skigebied Bláfjoll ben gegaan best wel tegenviel (alleen omdat als je met de bus gaat, je maar beperkte tijd hebt in het skigebied) besloot ik dat ik het wel ergens anders wilde proberen.

Na 5 minuten zoeken kwam ik uit bij Ákureyri, de hoofdstad van het noorden, wat een prachtige plek moet zijn, en waar de skibus de hele dag op en neer rijdt tussen de stad en de pistes, Bingo! Toen was het zoeken naar hotels, oeps, stervensduur dus, dan maar een hostel. Vrijdag 3 april pakte ik om 9:00 uur ’s ochtends dus de bus naar Ákureyri, waar ik 6 uur later aankwam. Ik checkte in bij het hostel en ging gelijk maar een rondje door de stad doen. ’s Avonds ging ik op tijd naar bed, want ik wilde op zaterdag ochtend de eerste bus naar de piste pakken.

Op de website van het skigebied stond dat de skibus vertrok bij het tankstation tegenover het hostel, dus om 9 uur stond ik daar, helemaal klaar voor een dag in de sneeuw. De bus zou om 9:15 gaan, dus ik haalde eerst maar wat om te ontbijten bij het tankstation. Om 9:15 precies viel me op dat er iemand, in skikleding, langs de kant van de weg stond in plaats van bij het tankstation. En voordat ik de kans kreeg om daarheen te lopen kwam er een minibusje langs, en stopte net lang genoeg om dat meisje te laten instappen, en reed weg. Na nog 10 minuten gewacht te hebben, begon het me te dagen dat dat busje dus de skibus was. Ik pakte dus maar de volgende bus, een uur later, en toen ik eindelijk boven was, bleek het skigebied gesloten te zijn voor de rest van de dag vanwege een te harde wind.

Terug naar mijn hostel, waar ik maar een warme douche nam, en besloot om het zwembad in Ákureyri uit te proberen. Dat bleek een goede keus geweest te zijn, in het zwembad was het heerlijk, de zon scheen en waarschijnlijk hadden ze alleen op de berg last van een te harde wind. De hele middag trok ik af een toe een paar baantjes, ging in het verschrikkelijk hete water van de hot tub en nam ook een paar keer een stoombad. En hoewel het een buitenzwembad was en het maar 2 graden was (of kouder) had ik het helemaal niet koud.

De volgende dag stond ik weer om 9 uur bij het tankstation, en deze keer op de goede plek, ik was de enige in de bus, en eenmaal in het skigebied, bleek ik ook een van de eersten daar te zijn. De rest van de dag was geweldig, de sneeuw was niet perfect maar het ging goed genoeg. Tussen de middag ging ik maar naar een van de skihutten om iets te eten, en besloot de goulashsoep te proberen. Dat ze het Goulashsoep mochten noemen was een complete verrassing, want het was niet meer dan tomatensoep, met stukjes aardappel en rundvlees erin, ach ja, het vulde aardig. Om 15 uur nam ik de skibus terug naar de stad, ik was weer de enige in de bus, en na een klein gesprekje met de chauffeur bleek dat hij Bob van kantoor kende, omdat hij wel een klanten van ons in Ákureyri rondrijdt, tja IJsland is klein. In een café in de stad dronk ik nog even een kop koffie, en om 16 uur nam ik de bus terug naar Reykjavik, waar ik om 23 uur de bus terug naar Kópavogur pakte.

En toen was ik ineens jarig! Toen ik ’s ochtends uit bed kwam begon ik met brownies te bakken, en zette deze op tafel in de keuken voor iedereen in het B&B. Daarna ging ik de stad in om boodschappen te doen, ik haalde genoeg om weer een week te overleven, en ik had het ook echt nodig, want ik had niks meer in huis nadat ik het weekend was weggeweest. Bij de kassa werd mijn kaart geweigerd, en na het zo'n 5 keer geprobeerd te hebben, gaf ik het op en ging ik zonder boodschappen naar huis.

Op de terugweg liep ik langs de bank om mijn kaart te testen, maar het geldautomaat was leeg (de dag erna las ik in een krantenartikel dat bijna alle geldautomaten leeg waren, omdat ze niet werden bijgevuld met Pasen). Ik controleerde voor de zekerheid mijn Rabobank app, en volgens alle gegevens daar stond er ruim genoeg op mijn rekening. Maar goed, niet een van mijn beste verjaardagen dus. Al hielpen alle lieve berichtjes die ik die dag kreeg wel om de dag een stuk beter te maken.

's Avonds sprak ik af met Kate en Kirsten voor een drankje in de stad, en gelukkig kon ik aan het eind van de avond gewoon afrekenen. Toen ik eenmaal helemaal klaar was om naar bed te gaan werd er nog zachtjes op de deur geklopt, en ik kreeg gauw nog een klein kaartje in mijn handen geduwd van een van de dames in het B&B.

Na het paasweekend werd het al gauw een stuk rustiger op kantoor, en na een tijdje begonnen we ons een beetje af te vragen of het aan ons lag. Gelukkig niet, maar doordat het zo veel rustiger was had ik meer tijd om me op mijn projecten te storten. Zo kon ik eindelijk gaan beginnen met enquêtes in de stad.

Op een van mijn vrije zaterdagen, heb ik dan toch eens gewaagd wat ik normaal nooit durfde in het buitenland. Ik ging naar de kapper, oehhh spannend, een vreemde kapper in een vreemd land, ja ik ben een watje dus. En toen ik er toch was besloot ik maar gelijk iet heel nieuws uit te proberen, dus weg met de hele lange lokken, waar ik elke ochtend (eigenlijk bijna elk uur) mee moest worstelen om de klitten eruit te kammen. Ik koos voor iets anders, "kort" haar (net boven de schouders, dus het valt eigenlijk wel mee) en ik vond het gelijk al helemaal geweldig, het duurde eigenlijk ook niet lang voor ik aan mijn nieuwe kapsel gewend was, binnen een dag was het net alsof het altijd al zo geweest was.

Op 19 april was het eindelijk zover! Maarten komt aan in IJsland. Ik had een auto gehuurd bij het B&B, zodat ik hem zelf kon ophalen bij het vliegveld in Keflavik. De auto bleek een best wel grote jeep te zijn, veel groter dan alle auto's waar ik tot nu toe mee had gereden. Maar deze auto was in ieder geval een automaat, wat ook wel even wennen was, maar dat ging snel genoeg.

Eenmaal bij het vliegveld bleek de grootste uitdaging het krijgen van een parkeerkaartje te zijn. Bij de slagboom bij de parkeerplaats rolde ik het raampje naar beneden, en merkte gelijk al dat het iets harder waaide dan toen ik in de auto stapte, en toen er eenmaal een kaartje uit het apparaat kwam, waaide deze gelijk weg. Oke geen probleem, gewoon even wachten tot de slagboom omlaag gaat en dan een nieuw kaartje pakken. Alleen ging de slagboom niet meer omlaag. na een tijdje gewacht te hebben, begon het me te dagen dat de slagboom pas zou zakken als ik doorgereden was. Op naar de slagboom ernaast dus. Gelukkig was het niet druk, dus ik was in ieder geval niemand tot last.

Maarten bleef 10 dagen, en het was geweldig, vooral doordat ik nog een paar dagen vrij kon krijgen terwijl hij hier was. De eerste dag bezochten we de Glacier Lagoon, waar het nog steeds prachtig was, en waar er nu ook veel meer ijs ronddobberde, waardoor het er nog beter uitzag. We zagen zelfs nog een zeehond rondzwemmen.

Op donderdag was het de eerste dag van de zomer, ahum, ja vast, en wij gingen snorkelen bij Silfra, wat echt geweldig was maar wel heel koud! Het water was ongeveer 2 graden, en ondanks dat we helemaal ingepakt waren zodat we grotendeels droog bleven, was het nog steeds koud. Maar onder water zag het er ongelofelijk uit. Op zaterdag bezochten we de Blue Lagoon, en hebben daar maar de hele dag in het warme water rondgedobberd, mij hoor je niet klagen hoor. De Blue Lagoon zelf was ongelofelijk, maar wel verschrikkelijk duur. Leuk om een keer gedaan te hebben, met nadruk op "een keer".

De dag erna deden we de Hot Golden Circle tour en helaas werkte het weer niet bepaald mee. Onderweg naar Thingvellir zagen we niks door de sneeuw, en bij Thingvellir zelf waren we teveel gefocust op zo snel mogelijk terug naar de bus gaan, dan we echt van de omgeving konden genieten. Bij Geysir klaarde het al op, maar het was nog steeds heel koud, dus we waren helemaal blij toen Strokkur 3 keer binnen 1 minuut uitbarstte, zodat we snel naar binnen konden. Als afsluiten van zo'n dag in de kou was het niet verkeerd om maar weer in een warm bad rond te dobberen, bij de Secret Lagoon.

Woensdagochtend vroeg huurden we de auto weer, zodat ik Maarten weer naar Keflavik kon brengen. De 10 dagen waren ook zo om.

Die zaterdag werden Kate, Kirsten en ik uitgenodigd door Ian om met zijn jeep de highlands in te trekken. De wegen naar de Highlands toe zijn zogenaamde "F" wegen, die alleen begaanbaar zijn voor 4x4 jeeps in de winter, en deze kans om in een jeep door de bergen te crossen lieten we niet aan ons voorbijgaan. Kirsten moest werken, dus uiteindelijk gingen alleen Kate en ik mee. Het was echt super cool om door de sneeuw de bergen op en af te rijden, en op de momenten dat e niet in de auto zaten gleden we op een plastic zak van de bergen af. Een geweldige dag dus.

Het is nu al meer dan een week heerlijk zonnig weer, dus Kate en ik namen donderdag eindelijk de kans om de snowmobile tour, die bij ons wordt aangeboden door een ander bedrijf, uit te proberen. 's Ochtends werden we opgehaald in een superjeep (gewoon een hele grote jeep) door onze gids, ik denk dat hij Scarpie heette, maar ik zou echt niet weten of dat nou echt zo was, en of ik het nu goed geschreven heb.

Na een tijdje onderweg geweest te zijn, begon hij een beetje rond te bellen, en vertelde ons daarna dat we zeg maar een privé tour zouden krijgen. Hij maakte ondertussen van de gelegenheid gebruik om een nieuwe route uit te proberen en nieuwe plekken in de bergen te ontdekken. Na 2,5 uur op de snowmobile gezeten te hebben (normaal is een tour 1 uur) kwamen we terug bij het base camp. Daarna gingen we een hele goede hamburger eten bij een restaurant/koeienboerderij, en na de hamburger aten we een heel lekker vers ijsje, terwijl we naar de koeien in de stal keken.

Inmiddels wordt het hier steeds lichter, eigenlijk zo, dat ik al een paar weken niet meer in het donker buiten ben geweest. Het begint nu rond 23 uur een beetje donker te worden, en 's ochtends wordt het weer veel te vroeg licht, en ik begin er last van te krijgen. Deze hele week werd ik al veel te vroeg wakker, totdat ik er gisterochtend eindelijk genoeg van had toen ik om 4:30 klaarwakker maar compleet uitgeput was, en ik gewoon niet meer in slaap kon komen. toen heb ik eindelijk een van mijn extra lakens gepakt en voor mijn raam gehangen.

Over ongeveer 6 weken zit mijn stage er alweer op, en ben ik alweer terug in Nederland. Ik kan niet niet helemaal beseffen dat ik hier niet "nog maar een paar weken" ben, en dat het grootste deel er al opzit, maarja, time flies when you're having fun. In die laatste weken valt er voor mij nog genoeg te beleven, en ik zal mijn uiterste best doen om hier nog verslag van te doen.

Ik mis jullie allemaal heel erg! Een hele dikke kus, uit het niet meer zo heel koude IJsland!